Voice Dialogue en rouw
(c) Anita Bakker 8 januari 2021
De plek van de herinnering noemt hij het. De plek in zijn huis waar de foto hangt van zijn vader die hij
al vroeg in zijn leven heeft moeten missen. ‘Ik ben daar niet graag’ vertelt hij mij. ‘En kijken naar die
foto doe ik eigenlijk maar zelden. ‘ Het verbaast me enigszins. Toen we in een eerdere sessie spraken
over de “secure bases” in zijn leven kwam zijn vader bovenaan de lijst. ‘Hij was mijn held, mijn alles’.
Ik ben al een tijdje met Geert aan het werk en hij laat zich aan mij zien als een nuchtere man die de
kunst van de taal behoorlijk meester is. Hij vertelt veel en graag, ook over de gevoelige zaken in zijn
leven, maar het lijkt wel of er snel afstand is tot deze gevoelens. Ik hoor veel, maar zie weinig.
Om te voorkomen dat we in een cognitieve analyse terecht komen nodig ik hem uit om met de plek
der herinneringen aan de slag te gaan. Het sluit aan op zijn coachvraag om meer in contact te komen
met zichzelf en anderen.
‘Wie in jou staat niet toe dat je naar de plek van de herinnering gaat?’ vraag ik hem. De vraag
overvalt hem niet echt. Al eerder heeft hij met zijn innerlijke delen gewerkt en deze een plek in de
ruimte gegeven.
We creëren in de coachruimte allereerst een stoel voor hemzelf en achter hem markeert hij met een
rood kussen de plek der herinneringen. Naast hem zet hij een stoel voor de beschermer die hem
weerhoudt om terug te gaan in zijn herinneringen.
Hij neemt plaats op die stoel en vertelt me als beschermer dat het verdriet te groot is om te dragen
als Geert terugdenkt aan de mooie momenten met zijn vader. Er ontspint zich een gesprek waarbij
helder wordt hoe Geert tegengehouden wordt door een deel in hem die Geert wil beschermen tegen
gevoelens van verdriet en eenzaamheid.
Er komt vervolgens ook een stoel voor de kant in hem die wel toestemming geeft om terug te gaan
naar de herinneringen. Geert neemt daarop geen plaats maar vertelt zichtbaar aangedaan dat hij op
die plaats zijn vader voor zich ziet. ‘Wat vertelt hij je?’ vraag ik.
Een ontroerde Geert zegt dat zijn vader hem zegt: ‘Ik mis je en wil je ontmoeten daar waar de
herinnering is.’ Na een lange stilte kijkt Geert me aan en zegt dat hij nu wel plaats wil nemen op het
rode kussen. Hij gaat daar zitten. We praten niet veel meer, er is voelbaar dat er van binnen veel met
hem gebeurt.
Na een tijd gaat Geert weer terug naar zijn eigen stoel en vertelt terwijl de tranen over zijn wangen
rollen: ‘Ik wist niet meer dat er op de plaats van herinnering ook ruimte is voor ontmoeten.’
Al napratend realiseert Geert zich dat hij zich lang heeft laten leiden door de stem van zijn
beschermer en hij zich daardoor ook veel goeds heeft laten ontglippen. Hij eindigt met de conclusie
dat hij regelmatig met zijn beschermer in gesprek wil om deze te laten weten dat er ruimte mag
komen voor zowel het verdriet als de herinnering.
Elke keer ben ik weer onder de indruk hoe het samengaan van Voice Dialogue en het werken rondom
rouw en verlies “binnenkomt” bij mijn cliënten. De ervaring aan den lijve, het echte beleven geeft
inzichten die verder gaan dan het begrijpen of weten. Of zoals een cursist ooit zei; ‘Het gaat op deze
manier rechtstreeks naar mijn hart en mijn gevoel.’
De mildheid die gepaard gaat met het onderzoeken van je innerlijke delen is wat me diep raakt. Je
bent niet alleen die ene stem die je zo vaak hoort en die je zo goed kent. Er is zoveel aanwezig om
verder in jezelf te ontdekken en dat geeft ruimte en lucht.
Wil je meer weten?
Mail naar info@anitabakker.com